Nazwa Zielonej Góry pochodzi od wzgórza porośniętego niegdyś bujną roślinnością, u podnóży którego powstała osada rolnicza. Obecnie na owym wzgórzu znajduje się Park Winny z symboliczną już uprawą winorośli oraz budynek Palmiarni. Także teraz nazwa miasta doskonale oddaje charakter Zielonej Góry. Prawie wszystkie zewnętrzne osiedla otoczone są terenami leśnymi o pagórkowatym ukształtowaniu. W obrębie samego miasta również znajduje się wiele zieleni - ponad 260 gatunków drzew i krzewów, w tym 81 pomników przyrody. Imponujące wrażenie robi m.in. 800-letni cis na ul. Kopernika. Ogółem w mieście jest 5 parków i 3 zieleńce. Najpospolitszym gatunkiem w lasach otaczających Zieloną Górę jest sosna zwyczajna. Mniej znaną ciekawostką jest fakt, że badania grupy naukowców pod koniec XX wieku wykazały, iż Zielona Góra jest miastem srok. Liczba 715 par wylęgowych (31 par/km2) oznacza najprawdopodobniej największą na świecie liczebność populacji srok w mieście, a badane były także takie ośrodki jak Sheffield, Manchester, Dublin i Berlin. Populacja zielonogórska srok jest stara, bo obserwowana już od 1920 roku.




Zielonogórska konkatedra

Herb miasta Zielona Góra
Zielonogórska konkatedra jest najstarszym zachowanym zabytkiem w mieście. Budowę kościoła parafialnego rozpoczęto w 1272 roku, a w 1294 roku konsekrowano wybierając za patronkę Św. Jadwigę Śląską, żonę Henryka I Brodatego.

Na przełomie XIV i XV wieku w miejscu pierwszego kościoła powstała trójnawowa budowla halowa na planie prostokąta, z ostrołukowymi wysokimi oknami oraz otworami wejściowymi. Gotycki kościół nie posiadał wieży, powstała ona dopiero najprawdopodobniej w XVI wieku.
Na przestrzeni wieków kościół ulegał wielokrotnym przebudowom i odbudowom po pożarach. Ostateczny kształt budowli nadano w 1832 roku poprzez podwyższenie wieży. Ta klasycystyczna wieża, niski i rozczłonkowany dach, zmieniony korpus okien oraz przystawki z pulpitowymi dachami zatarły niestety gotycki charakter kościoła, który da się jeszcze zaobserwować na ceglanym wątku elewacji, przyporach oraz ostrołukowym kształcie portali i niektórych okien. Wewnątrz zachowały się gotyckie arkady międzynawowe, łuk tęczowy i sklepienia bocznych pomieszczeń.

Wewnątrz zobaczyć można zabytkowe elementy wyposażenia: rzeźby Św. Jadwigi i Anny Samotrzeć, rysunek przedstawiający świątynię Grobu Bożego w Jerozolimie z początku XVI wieku, neogotycka XIX-wieczna ambona, ołtarze, drewniany chór z 1672 roku oraz liczne płyty nagrobne. Wystrój świątyni uzupełnia ozdobna kompozycja barokowego prospektu z zamontowanymi w 1912 roku organami pneumatycznymi. XX-wieczne elementy wyposażenia to witraże nawiązujące stylem do gotyku i ołtarz główny - tryptyk przedstawiający Tajemnice Różańca Św.

Przed kościołem stoi barokowa figura Św. Jana Nepomucena, a naprzeciw znajduje się dawna szkoła katolicka (obecnie plebania). Murowany budynek szkoły powstał w XVII wieku, a obecny kształt nadano mu w XIX wieku. Nieopodal stoją XIX-wieczne budynki plebani i wikarówki. Do początku XVIII wieku przy Św. Jadwidze funkcjonował cmentarz, na którym grzebano darczyńców kościoła. 7 czerwca 1992 roku kościół parafialny Św. Jadwigi został podniesiony do godności konkatedry.
Kościół ufundowany w II poł. XIII w. przez księcia Konrada I głogowskiego poświęcony św. Jadwidze (skądinąd babce fundatora), ukończony w 1294 przez Henryka Głogowczyka, syna Konrada; sam fundator został pochowany w obrębie świątyni. Kościół ten jest najstarszym zachowanym zabytkiem w mieście.
Po pożarze, który strawił kościół w 1419, powstała ceglana konstrukcja widocznej do dziś halowej bryły kościoła. Zachowane do dziś elementy gotyckie widoczne są w elewacji, w przyporach, w południowym portalu i niektórych oknach z ich ostrołukowym kształtem, a także wewnątrz, gdzie widoczne są gotyckie arkady międzynawowe, łuk tęczowy i portale.
Kościół płonął jeszcze kilkakrotnie, m.in. w wielkim pożarze miasta w 1582 (spłonął wówczas także kościół św. Jana), a także w 1627 i 1651. Po tym ostatnim, bardzo dotkliwym, kościół odbudowywano ćwierć wieku. W tym czasie m.in. mniejsze, półkoliste okna kościoła zastąpiły dotychczasowe gotyckie. W 1776 roku zawaliła się pękająca od dawna wieża kościoła. Wraz z nią runęły fragmenty ścian prezbiterium oraz nawy północnej, a także przęsła sklepień. Po tej katastrofie dach budowli zyskał widoczny dziś kształt – niski i rozczłonkowany – zakłócający proporcje budowli. Klasycystyczna, czterokondygnacyjna, zwieńczona tarasem i kopułą wieża z 1832 roku dopełnia współczesnego obrazu kościoła. Barokowa empora
Książęta głogowsko-żagańscy patronowali głównemu kościołowi parafialnemu Zielonej Góry aż do roku 1427, kiedy książę Henryk IX przekazał farę żagańskiemu konwentowi augustiańskiemu. Kiedy ostatni z augustiańskich proboszczów Zielonej Góry, Paweł Lenberg, przeszedł na luteranizm, kościół przejęli w 1544 protestanci. Zmienne losy wojny trzydziestoletniej w I poł. XVII w. skutkowały w Zielonej Górze zmiennymi losami tak kościoła św. Jadwigi, jak i sporami wokół prawa korzystania z cmentarza przy ewangelickim kościele św. Trójcy. Trzy lata po zawarciu pokoju westfalskiego, w 1651, ostatni pastor ewangelicki opuścił Zieloną Górę i oba kościoły przeszły w posiadanie katolików.
W wyposażeniu kościoła św. Jadwigi zachował się barokowy chór z malowanymi przedstawieniami świętych z XVII w. i renesansowa kuta krata przy wejściu do Kaplicy Oliwnej.

Stary Rynek z kamieniczkami

Stary Rynek - ma kształt prostokąta i ukształtował się już w XIV wieku. W latach 50. XX wieku po Starym Rynku jeździły pojazdy. Ograniczono jednak a potem wyeliminowano wszelki ruch mechaniczny w latach 60. Przekształcając Rynek w strefę pieszą. Godne uwagi są piękne kamienice, które odzyskują swój urok dzięki miejskiemu programowi rewitalizacji starówki. Na rynku mają swoją siedzibę liczne towarzystwa, salony odzieżowe, Delikatesy, a także zakład fryzjerski. Miejsce to upodobały sobie kwiaciarki zielonogórskie. Latem okoliczne restauracje wystawiają tam swoje ogródki piwne.

Plac Bohaterów Westerplatte


Plac Bohaterów Westerplatte powstał w 1894 roku jako Kaiser Wilhelm Platz, z ustawionym na środku trzymetrowym pomnikiem niemieckiego cesarza Wilhelma I. Pomnik ten przeznaczony został, na cele wojenne w 1917 roku, a po wojnie puste miejsce uzupełniono pomnikiem Hindenburga. W 1945 roku odsłonięto na Placu pomnik Wdzięczności żołnierzom radzieckim. Od 1947 roku Plac służył również jako cmentarz, na którym pochowano 209 żołnierzy radzieckich poległych na terenie powiatu zielonogórskiego. W 1953 roku nekropolię zlikwidowano przenosząc ekshumowane zwłoki na cmentarz wojskowy do Gorzowa Wielkopolskiego.


Pomnik Bohaterów
II Wojny Światowej
W roku 1965 na miejscu poprzedniego pomnika odsłonięto nowy, wykonany z piaskowca – obelisk braterstwa broni wg projektu Anny Krzemińskiej.

W latach dziewięćdziesiątych XX wieku pomnik poświęcono Bohaterom II Wojny Światowej.


Obecnie Plac jest tradycyjnym miejscem spotkań zielonogórskiej młodzieży, okazjonalnie przeradza się w targ kwiatowy a także stanowi miejsce zadumy nad przeszłością.
Nowy projekt fontanny zachwyca grą światła na tle tańczących strumieni wody a w pobliżu placu natknąć sie można na kilka ciekawych okazów drzew np. ponad 300 letni dąb węgierski.


Materiały pochodzą z serwisów internetowych:
http://www.ziemialubuska.pl/1861,1821,,.html
http://pl.wikipedia.org/wiki/Zabytki_Zielonej_G%C3%B3ry
http://turystyka.dlastudenta.pl/miejscowosc/Zielona_Gora/Ciekawe_miejsca/0faf-3-6.html
http://ptma-zielonagora.astronomia.pl/hist_wb.html