Cała klasa poznaje z ogromną przyjemnością rodzinne miasto Ady, która samodzielnie przygotowała ogromną prezentację zabytków Z.G. Uczniowie i rodzice innych klas pomagają nam przynosząc filmy i materiały promocyjne. Mamy ich bardzo wiele, ale są to płyty, zdjęcia i filmy, których niestety nie możemy zamieścić bez zgody autorów, do których już wysłaliśmy maile z pytaniami. Szczególnie interesujące są zbiory starych fotografii oraz kronik filmowych.
Klasa IV a
31 grudnia, 2009
Zielona Góra z góry...okolice miasta
źródło: "Skarby Zielonej Góry" dodatek do "Gazety Wyborczej"; produkcja: Carbo Media Sp. z o.o.
21 listopada, 2009
Kościół pw. Matki Boskiej Częstochowskiej w Zielonej Górze
Kościół pw. Matki Boskiej Częstochowskiej w Zielonej Górze został zbudowany w latach 1746-1748 na planie krzyża.
Dawny zbór protestancki Ogród Chrystusowy. Wzniesiony w stylu szachulcowym. Przed każdą Mszą Świętą odsłaniany jest obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, zupełnie jak w sanktuarium na Jasnej Górze. Jeden z najstarszych kościołów Zielonej Góry.
W sierpniu 1745 roku przystąpiono do przygotowywania terenu pod budowę. We wrześniu wytyczono obiekt i położono kamień węgielny. Do 20 października 1747 roku wznoszono mury. Uroczyste poświęcenie świątyni miało miejsce 15 grudnia 1748 roku. Kościół pierwotnie nie miał wieży, lecz była ona już w momencie budowy przewidziana do późniejszej realizacji. Nastąpiło to w 1828 roku. W 1929 roku na wieży zamontowano wykonany w Berlinie zegar. Po II wojnie światowej zbór ewangelicki przejęli katolicy.
Wśród elementów wystroju i wyposażenia na uwagę zasługują:
• ołtarz główny z 1749 roku, utrzymany w stylu regencyjnym
• kamienna rokokowa chrzcielnica z 1755 roku
• drewniane Cancelhum (przegroda pomiędzy częścią prezbiterialną i nawową) z 1747 roku
• organy z 1906 roku
• drewniany w stylu barokowym prospekt organowy z 1752 roku
• drewniana utrzymana w stylu regencyjnym ambona z połowy XVIII wieku
• liczne epitafia
Wieża Głodowa
Wieża Łazienna jest pozostałością po systemie dawnych obwarowań miejskich. Nazwa Łazienna wzięła się od położonej w pobliżu łaźni miejskiej. Często bywa błędnie nazywana - Wieżą Głodową. W czasach średniowiecznych wieża służyła jako więzienie, rzekomo przebywały w niej także czekające na procesy sądowe kobiety posądzone o czary.
Budynek dawnej poczty konnej
Przy ulicy Jedności 78 istnieje, murowany z cegły i kamienia, budynek dawnej poczty konnej. Stacja powstała w 1577 roku zapewniając łączność z sąsiednimi miastami. Od 1662 roku na trasie pomiędzy Berlinem i Wrocławiem, a od 1693 roku przekształcona w dyliżansową poszerzyła zakres przejazdów o Wiedeń i Hamburg. W roku 1770 postawiono budynek murowany w miejsce drewnianego. Prostokątny obiekt pokryty dachem mansardowym charakteryzuje się umieszczonym w środkowej części elewacji przejazdem bramnym, który prowadzi na podwórze. Mieściły się tam gospoda, powozownia warsztat kołodziejski, stajnia i kuźnia.
W 1833 roku w wyniku przetargu w budynku Poczty Konnej otwarto gościniec, a zajazd pocztowy ze stacją dyliżansów zamknięto ostatecznie w latach 50 ? XIX wieku.
Obecnie w obiekcie znajdują się restauracja oraz kancelaria notarialna.
Fragmenty murów obronnych
Najstarsze potwierdzone informacje o murach obronnych pochodzą z 1429 r., kiedy to zastąpiono wały ziemne obwarowaniami z kamienia polnego i cegły. Istnieją jednak wzmianki, które, pozwalają przypuszczać, że obwarowania i fosa istniały już w roku 1320, w czasach księcia Henryka IV. Konieczność wybudowania murów z fosą, basztami i bramami, wynikały ówcześnie z zamożności mieszkańców, jak również z powodu powszechnie używanej broni artyleryjskiej, wojen husyckich [1426 - 38] oraz psychozy, jaka panowała na Śląsku w związku z agresywną polityką państwa otomańskiego. Mury obronne, które dobrze spełniały swoje funkcje w XV wieku, nie sprawdziły się już w czasach wojny trzydziestoletniej [1618 - 1648]. W związku z rozwojem terytorialnym miasta oraz ze względu na cenny surowiec budowlany rozbiórkę murów rozpoczęto w 1781 roku i kontynuowano do połowy XIX wieku. Rozebrano też miejskie bramy [Nową, Górną i Dolną], a fosę zasypano.
Mury zielonogórskie o długości około 800 metrów, które w większości były otoczone fosą, kształtem przypominały elipsę. Ich wysokość szacuje się na około 5,5 - 6 metrów, chociaż są głosy, że nie miały one więcej niż 3 metry. Grubość około 0,8 ? 1,2 m, a tam gdzie były fundamenty mury mogły być wbudowane do głębokości około 2 - 2,35 metra.
Do widocznego w tym miejscu fragmentu murów dobudowano w XVIII wieku budynek, który przez długie lata spełniał funkcję więzienia. Obecnie mieści się w nim Kuria Diecezji Zielonogórsko ? Gorzowskiej.
Materiały pochodzą z serwisów internetowych:
http://www.ziemialubuska.pl/1861,1821,,.html
http://pl.wikipedia.org/wiki/Zabytki_Zielonej_G%C3%B3ry
http://turystyka.dlastudenta.pl/miejscowosc/Zielona_Gora/Ciekawe_miejsca/0faf-3-6.html
http://ptma-zielonagora.astronomia.pl/hist_wb.html
Kościół pw. Matki Boskiej Częstochowskiej w Zielonej Górze został zbudowany w latach 1746-1748 na planie krzyża.
Dawny zbór protestancki Ogród Chrystusowy. Wzniesiony w stylu szachulcowym. Przed każdą Mszą Świętą odsłaniany jest obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, zupełnie jak w sanktuarium na Jasnej Górze. Jeden z najstarszych kościołów Zielonej Góry.
W sierpniu 1745 roku przystąpiono do przygotowywania terenu pod budowę. We wrześniu wytyczono obiekt i położono kamień węgielny. Do 20 października 1747 roku wznoszono mury. Uroczyste poświęcenie świątyni miało miejsce 15 grudnia 1748 roku. Kościół pierwotnie nie miał wieży, lecz była ona już w momencie budowy przewidziana do późniejszej realizacji. Nastąpiło to w 1828 roku. W 1929 roku na wieży zamontowano wykonany w Berlinie zegar. Po II wojnie światowej zbór ewangelicki przejęli katolicy.
Wśród elementów wystroju i wyposażenia na uwagę zasługują:
• ołtarz główny z 1749 roku, utrzymany w stylu regencyjnym
• kamienna rokokowa chrzcielnica z 1755 roku
• drewniane Cancelhum (przegroda pomiędzy częścią prezbiterialną i nawową) z 1747 roku
• organy z 1906 roku
• drewniany w stylu barokowym prospekt organowy z 1752 roku
• drewniana utrzymana w stylu regencyjnym ambona z połowy XVIII wieku
• liczne epitafia
Wieża Głodowa
Wieża Łazienna jest pozostałością po systemie dawnych obwarowań miejskich. Nazwa Łazienna wzięła się od położonej w pobliżu łaźni miejskiej. Często bywa błędnie nazywana - Wieżą Głodową. W czasach średniowiecznych wieża służyła jako więzienie, rzekomo przebywały w niej także czekające na procesy sądowe kobiety posądzone o czary.
Budynek dawnej poczty konnej
Przy ulicy Jedności 78 istnieje, murowany z cegły i kamienia, budynek dawnej poczty konnej. Stacja powstała w 1577 roku zapewniając łączność z sąsiednimi miastami. Od 1662 roku na trasie pomiędzy Berlinem i Wrocławiem, a od 1693 roku przekształcona w dyliżansową poszerzyła zakres przejazdów o Wiedeń i Hamburg. W roku 1770 postawiono budynek murowany w miejsce drewnianego. Prostokątny obiekt pokryty dachem mansardowym charakteryzuje się umieszczonym w środkowej części elewacji przejazdem bramnym, który prowadzi na podwórze. Mieściły się tam gospoda, powozownia warsztat kołodziejski, stajnia i kuźnia.
W 1833 roku w wyniku przetargu w budynku Poczty Konnej otwarto gościniec, a zajazd pocztowy ze stacją dyliżansów zamknięto ostatecznie w latach 50 ? XIX wieku.
Obecnie w obiekcie znajdują się restauracja oraz kancelaria notarialna.
Fragmenty murów obronnych
Najstarsze potwierdzone informacje o murach obronnych pochodzą z 1429 r., kiedy to zastąpiono wały ziemne obwarowaniami z kamienia polnego i cegły. Istnieją jednak wzmianki, które, pozwalają przypuszczać, że obwarowania i fosa istniały już w roku 1320, w czasach księcia Henryka IV. Konieczność wybudowania murów z fosą, basztami i bramami, wynikały ówcześnie z zamożności mieszkańców, jak również z powodu powszechnie używanej broni artyleryjskiej, wojen husyckich [1426 - 38] oraz psychozy, jaka panowała na Śląsku w związku z agresywną polityką państwa otomańskiego. Mury obronne, które dobrze spełniały swoje funkcje w XV wieku, nie sprawdziły się już w czasach wojny trzydziestoletniej [1618 - 1648]. W związku z rozwojem terytorialnym miasta oraz ze względu na cenny surowiec budowlany rozbiórkę murów rozpoczęto w 1781 roku i kontynuowano do połowy XIX wieku. Rozebrano też miejskie bramy [Nową, Górną i Dolną], a fosę zasypano.
Mury zielonogórskie o długości około 800 metrów, które w większości były otoczone fosą, kształtem przypominały elipsę. Ich wysokość szacuje się na około 5,5 - 6 metrów, chociaż są głosy, że nie miały one więcej niż 3 metry. Grubość około 0,8 ? 1,2 m, a tam gdzie były fundamenty mury mogły być wbudowane do głębokości około 2 - 2,35 metra.
Do widocznego w tym miejscu fragmentu murów dobudowano w XVIII wieku budynek, który przez długie lata spełniał funkcję więzienia. Obecnie mieści się w nim Kuria Diecezji Zielonogórsko ? Gorzowskiej.
Materiały pochodzą z serwisów internetowych:
http://www.ziemialubuska.pl/1861,1821,,.html
http://pl.wikipedia.org/wiki/Zabytki_Zielonej_G%C3%B3ry
http://turystyka.dlastudenta.pl/miejscowosc/Zielona_Gora/Ciekawe_miejsca/0faf-3-6.html
http://ptma-zielonagora.astronomia.pl/hist_wb.html
Ratusz miejski
Ratusz zielonogórski
Ratusz miejski z XV w. - był początkowo drewniany, ale po pożarze odbudowano go w 1590 r. Kolejne zmiany architektoniczne nastąpiły w XVII, XVIII i XIX wieku. Wieża ratusza ma 54 metry wysokości i nakryta jest barokowym hełmem. W piwnicy znajduje się znana kawiarnia Bachus. Istnieją plany przywrócenia tam winiarni, która istniała tam już w XVII wieku. Ratusz mieści m.in. Urząd Stanu Cywilnego, Salę Obrad Rady Miasta, Izbę Pionierów Zielonej Góry. Z ratusza tuż przed godziną 12.00 grany jest na cztery strony świata hejnał miasta skomponowany przez Romana Mazurkiewicza.
Zbudowany w XV w. Niszczony przez pożary w latach: 1582, 1627, 1651, odbudowany i rozbudowany w latach: 1777, 1846, 1919. Murowany z kamienia i cegły. Złożony z czterech prostokątnych skrzydeł. Główna, zachodnia część jest piętrowa, przyległe zaś trzy kondygnacyjne. Zachodnia i północna elewacja frontowa - klasycystyczne. Wieża o wysokości 54 m., czworoboczna, w części poddachowej przechodząca w ośmiobok jest zwieńczona hełmem
Ratusz miejski wybudowano w 2 połowie XV w. Początkowo był budowlą drewnianą, piętrową, w konstrukcji murowanej z kamienia i cegły o środkowych szczytach wysoiego, dwuspadowego dachu. Pożar z 1582 roku strawił budynek, pozostawiając tylko fundamenty i piwnice.
Odbudowano go w 1590 r.
Kolejne zmiany architektoniczne nastąpiły w XVII, XVIII i XIX wieku. Przebudowywany po kolejnych pożarach w 1627 i 1651 roku ratusz zachował swój pierwotny kształt. Dopiero dobudowa skrzydeł ratusza w częściach wschodniej, północnej i południowej w 1777 i 1846 roku oraz w latach następnych zmieniły proporcje budynku i nadały mu kształt prostokąta.
Ostatnia dobudowa ratusza miała miejsce w 1919 roku, kiedy wraz z gruntownym remontem wnętrz podniesiono północne skrzydło do wysokości trzeciej kondygnacji wykończonej płaskim dachem i ozdobną attyką. Strzelista wieża ratusza, po pożarze z 1582 roku została podwyższona do 54 metrów i zwieńczona renesansowym hełmem. Po kolejnych pożarach z XVII wieku, dwukrotnie montowano zegar: trzy nowe tarcze zegara w 1628 roku, a nowy zegar w 1666 roku. Z kolei barokowy hełm razem z kulą, kurkiem i gwiazdą nasadzono ostatecznie w 1669 roku. W tym samym czasie powiększono okna, a murowane ściany ratusza pokryto tynkiem.
Radykalna zmiana elewacji nastąpiła w 1801 roku, kiedy nadano jej klasycystyczny charakter. W centralnym miejscu fasady umieszczono herb miasta z symboliczną kiścią winogron oraz sztuką sukna. Przeprowadzono wymianę murów górnej części wieży, bez ściągania hełmu. Wadliwe osadzenie hełmu spowodowało jego odchylenie od pionu. Hełm wieży, pokryty malowanym na czerwono gontem, wymieniono na blachę w 1846 roku.
W latach dwudziestych XX wieku ratusz otoczono ozdobnymi plantami. Podczas ostatniego remontu elewacji ratusza przeprowadzonego w 1989 roku, odsłonięto na ścianie frontowej zachowany ceglany otwór okienny.
W ratuszu urzędował najpierw wójt, później burmistrz, w sali posiedzeń obradowali rajcy, ponadto odbywały się posiedzenia sądu z wójtem sądowym i ławnikami. Ratusz był siedzibą władz miejskich aż do połowy lat 70-tych XX wieku. Później pozostały tam tylko agendy Urzędu Miejskiego.
W swej historii ratusz pełnił wiele innych funkcji. Na jego wyższej kondygnacji przechowywano akty i dokumenty miejskie. Najstarsze i najcenniejsze z nich trzymano w czarnej drewnianej skrzyni umieszczonej w pomieszczeniu połączonym z salą obrad. W latach czterdziestych XVIII wieku, do czasu wybudowania kościoła, obecnie p.w. Matki Boskiej Częstochowskiej, ratusz służył gminie ewangelickiej. Sala posiedzeń po wniesieniu stosownej opłaty pełniła funkcję sali przyjęć, bankietowej oraz weselnej. W czasach nam współczesnych w ratuszu mieściły się również izba historyczna i restauracja hinduska.
W przyziemiu wieży mieścił się loch więzienny dla przestępców, a w piwnicy ratusza swoją siedzibę miał mistrz sprawiedliwości, czyli kat. Od 1639 roku prowadzono w piwnicy wyszynk wina zielonogórskiego, później obcego oraz piwa. Pozostałością tego lokalu była winiarnia „Bachus”. Warto nadmienić, że bogactwo trunków produkowanych w mieście sprawiło, że w piwnicach ratusza przechowywano wino na podarunki dla różnych znamienitych gości, częstowano nim w czasie miejskich uroczystości, mogło ono nawet służyć jako zapłata zaległości wobec magistratu. W piwnicach trzymano również wagi do ważenia wełny i mąki.
Ratusz miejski, obecnie klasycystyczny z nawarstwieniem różnych stylów architektonicznych.
W jego piwnicy znajduje się znana kawiarnia Bachus. Istnieją plany przywrócenia tam winiarni, która istniała tam już w XVII wieku. Ratusz mieści m.in. Urząd Stanu Cywilnego, Salę Obrad Rady Miasta, Izbę Pionierów Zielonej Góry.
Z ratusza tuż przed godziną 12.00 grany był na cztery strony świata hejnał miasta skomponowany przez Romana Mazurkiewicza.
Wieża Braniborska
Historia Wieży Braniborskiej
W roku 1835 powstalo w Zielonej Gorze "Stowarzyszenie Milosnikow Rozwoju Zielonej Gory''. Jego zalozycielem byl znany w miescie wlasciciel fabryki sukna, kupiec i filantrop - Fryderyk Foerster. Stowarzyszenie skupialo znaczacych i zamoznych obywateli miasta, gotowych wylozyc liczace sie sumy na rzecz jego upiekszenia. Swoja dzialalnosc Stowarzyszenie rozpoczelo od uporzadkowania zaniedbanych i opuszczonych od lat winnic, okalajacych miasto od jego poludniowo-wschodniej strony.
Zajeto sie na poczatku tak zwanym "Mlynskim Wzgorzem'', oddalonym od granic miasta okolo trzy kilometry na poludniowy wschod. Porosniete dziko pleniacym sie winem, stanowilo najwyzszy punkt topograficzny wokol Zielonej Gory. Stowarzyszenie wykupilo od wlascicieli tego gruntu, niejakich Heineckow, prawa wlasnosci i postanowilo na naturalnym plateau, na szczycie wzgorza, wybudowac restauracje-winiarnie z wieza widokowa. Ogloszono konkurs na nazwe wzniesienia. Wsrod wielu propozycji zwyciezyla nazwa ``Wzgorze Zielonogorskie''. Projekt budowli opracowal architekt powiatowy doktor Gersdorf. Prace nad realizacja projektu rozpoczely sie wiosna 1859 roku. Koszty budowy w calosci sfinansowano ze srodkow Stowarzyszenia.
10 marca 1860 roku nastapilo otwarcie tej oryginalnej w swojej architekturze budowli. Od samego poczatku w tradycji miejskiej zafunkcjonowala nazwa "rondel z maczuga'' (Keulenrondell). Prowadzenie gastronomii w "rondlu'' powierzono restauratorowi i browarnikowi zielonogorskiemu Augustowi Pallowi, ktory dbal nie tylko o piekne widoki z tarasu wiezy "rondla'', ale takze o wysmienite jedzenie i wyborne trunki, ze slynnym zielonogorskim "cienkuszem'' na czele. W celu uatrakcyjnienia funkcji obiektu, syn Fryderyka Foerstera, prof. dr Wilhelm Foerster, dyrektor berlinskiego obserwatorium astronomicznego, zaproponowal "Stowarzyszeniu Milosnikow Rozwoju Zielonej Gory'' organizowanie pokazow sklepienia niebieskiego za pomoca nowoczesnego sprzetu optycznego. Miejsce do tego rodzaju pokazow bylo idealne. Organizacja i wyposazeniem tego pierwszego w Zielonej Gorze "obserwatorium astronomicznego'' zajelo sie kierowane przez prof. Foerstera berlinskie obserwatorium.
Idea znalazla poklask i od pazdziernika 1887 roku nieprzerwanie do wybuchu pierwszej wojny swiatowej odbywaly sie na szczycie "maczugi'', raz w tygodniu, naturalnie w zaleznosci od pogody, pokazy "firmamentu'' nad Zielona Gora. W styczniu 1889 roku zielonogorskie "obserwatorium astronomiczne'' goscilo znanego norweskiego astronoma i matematyka doktora Sophusa Trombolta, z Uniwersytetu w Bergen. Doktor Trombolt przybyl do Zielonej Gory na zaproszenie profesora Foerstera z cyklem odczytow na temat zorzy polarnej i magnetyzmu ziemskiego. Pierwszy wyklad dr Trombolt wyglosil w auli gimnazjum miejskiego im. Fryderyka Wilhelma. Kolejne wyklady mialy miejsce w Resursie Kupieckiej i w "Rondlu z maczuga'' na Wzgorzach Zielonogorskich'', obecnego Centrum Astronomii im. J. Keplera. W latach dwudziestych i trzydziestych naszego stulecia "rondel'' wrocil do swojej pierwotnej funkcji i wkrotce stal sie popularna "knajpa'', jakich wiele bylo w miescie. Z chwila wybuchu wojny obiekt przejety zostal przez sluzby wojskowe na punkt obserwacyjny obrony przeciwlotniczej. A potem pojawila sie nazwa "Wieza Braniborska''. Losy tego obiektu w nowszych czasach sa powszechnie znane. Roznie z nim bywalo. I gastronomia, i biura, i pustostan. Zmienilo sie takze otoczenie.
Opracowano na podstawie materialow archiwalnych przechowywanych w Archiwum Panstwowym w Starym Kisielinie.
Materiały pochodzą z serwisów internetowych:
http://www.ziemialubuska.pl/1861,1821,,.html
http://pl.wikipedia.org/wiki/Zabytki_Zielonej_G%C3%B3ry
http://turystyka.dlastudenta.pl/miejscowosc/Zielona_Gora/Ciekawe_miejsca/0faf-3-6.html
http://ptma-zielonagora.astronomia.pl/hist_wb.html
http://static.panoramio.com
Ratusz zielonogórski
Ratusz miejski z XV w. - był początkowo drewniany, ale po pożarze odbudowano go w 1590 r. Kolejne zmiany architektoniczne nastąpiły w XVII, XVIII i XIX wieku. Wieża ratusza ma 54 metry wysokości i nakryta jest barokowym hełmem. W piwnicy znajduje się znana kawiarnia Bachus. Istnieją plany przywrócenia tam winiarni, która istniała tam już w XVII wieku. Ratusz mieści m.in. Urząd Stanu Cywilnego, Salę Obrad Rady Miasta, Izbę Pionierów Zielonej Góry. Z ratusza tuż przed godziną 12.00 grany jest na cztery strony świata hejnał miasta skomponowany przez Romana Mazurkiewicza.
Zbudowany w XV w. Niszczony przez pożary w latach: 1582, 1627, 1651, odbudowany i rozbudowany w latach: 1777, 1846, 1919. Murowany z kamienia i cegły. Złożony z czterech prostokątnych skrzydeł. Główna, zachodnia część jest piętrowa, przyległe zaś trzy kondygnacyjne. Zachodnia i północna elewacja frontowa - klasycystyczne. Wieża o wysokości 54 m., czworoboczna, w części poddachowej przechodząca w ośmiobok jest zwieńczona hełmem
Ratusz miejski wybudowano w 2 połowie XV w. Początkowo był budowlą drewnianą, piętrową, w konstrukcji murowanej z kamienia i cegły o środkowych szczytach wysoiego, dwuspadowego dachu. Pożar z 1582 roku strawił budynek, pozostawiając tylko fundamenty i piwnice.
Odbudowano go w 1590 r.
Kolejne zmiany architektoniczne nastąpiły w XVII, XVIII i XIX wieku. Przebudowywany po kolejnych pożarach w 1627 i 1651 roku ratusz zachował swój pierwotny kształt. Dopiero dobudowa skrzydeł ratusza w częściach wschodniej, północnej i południowej w 1777 i 1846 roku oraz w latach następnych zmieniły proporcje budynku i nadały mu kształt prostokąta.
Ostatnia dobudowa ratusza miała miejsce w 1919 roku, kiedy wraz z gruntownym remontem wnętrz podniesiono północne skrzydło do wysokości trzeciej kondygnacji wykończonej płaskim dachem i ozdobną attyką. Strzelista wieża ratusza, po pożarze z 1582 roku została podwyższona do 54 metrów i zwieńczona renesansowym hełmem. Po kolejnych pożarach z XVII wieku, dwukrotnie montowano zegar: trzy nowe tarcze zegara w 1628 roku, a nowy zegar w 1666 roku. Z kolei barokowy hełm razem z kulą, kurkiem i gwiazdą nasadzono ostatecznie w 1669 roku. W tym samym czasie powiększono okna, a murowane ściany ratusza pokryto tynkiem.
Radykalna zmiana elewacji nastąpiła w 1801 roku, kiedy nadano jej klasycystyczny charakter. W centralnym miejscu fasady umieszczono herb miasta z symboliczną kiścią winogron oraz sztuką sukna. Przeprowadzono wymianę murów górnej części wieży, bez ściągania hełmu. Wadliwe osadzenie hełmu spowodowało jego odchylenie od pionu. Hełm wieży, pokryty malowanym na czerwono gontem, wymieniono na blachę w 1846 roku.
W latach dwudziestych XX wieku ratusz otoczono ozdobnymi plantami. Podczas ostatniego remontu elewacji ratusza przeprowadzonego w 1989 roku, odsłonięto na ścianie frontowej zachowany ceglany otwór okienny.
W ratuszu urzędował najpierw wójt, później burmistrz, w sali posiedzeń obradowali rajcy, ponadto odbywały się posiedzenia sądu z wójtem sądowym i ławnikami. Ratusz był siedzibą władz miejskich aż do połowy lat 70-tych XX wieku. Później pozostały tam tylko agendy Urzędu Miejskiego.
W swej historii ratusz pełnił wiele innych funkcji. Na jego wyższej kondygnacji przechowywano akty i dokumenty miejskie. Najstarsze i najcenniejsze z nich trzymano w czarnej drewnianej skrzyni umieszczonej w pomieszczeniu połączonym z salą obrad. W latach czterdziestych XVIII wieku, do czasu wybudowania kościoła, obecnie p.w. Matki Boskiej Częstochowskiej, ratusz służył gminie ewangelickiej. Sala posiedzeń po wniesieniu stosownej opłaty pełniła funkcję sali przyjęć, bankietowej oraz weselnej. W czasach nam współczesnych w ratuszu mieściły się również izba historyczna i restauracja hinduska.
W przyziemiu wieży mieścił się loch więzienny dla przestępców, a w piwnicy ratusza swoją siedzibę miał mistrz sprawiedliwości, czyli kat. Od 1639 roku prowadzono w piwnicy wyszynk wina zielonogórskiego, później obcego oraz piwa. Pozostałością tego lokalu była winiarnia „Bachus”. Warto nadmienić, że bogactwo trunków produkowanych w mieście sprawiło, że w piwnicach ratusza przechowywano wino na podarunki dla różnych znamienitych gości, częstowano nim w czasie miejskich uroczystości, mogło ono nawet służyć jako zapłata zaległości wobec magistratu. W piwnicach trzymano również wagi do ważenia wełny i mąki.
Ratusz miejski, obecnie klasycystyczny z nawarstwieniem różnych stylów architektonicznych.
W jego piwnicy znajduje się znana kawiarnia Bachus. Istnieją plany przywrócenia tam winiarni, która istniała tam już w XVII wieku. Ratusz mieści m.in. Urząd Stanu Cywilnego, Salę Obrad Rady Miasta, Izbę Pionierów Zielonej Góry.
Z ratusza tuż przed godziną 12.00 grany był na cztery strony świata hejnał miasta skomponowany przez Romana Mazurkiewicza.
Wieża Braniborska
Historia Wieży Braniborskiej
W roku 1835 powstalo w Zielonej Gorze "Stowarzyszenie Milosnikow Rozwoju Zielonej Gory''. Jego zalozycielem byl znany w miescie wlasciciel fabryki sukna, kupiec i filantrop - Fryderyk Foerster. Stowarzyszenie skupialo znaczacych i zamoznych obywateli miasta, gotowych wylozyc liczace sie sumy na rzecz jego upiekszenia. Swoja dzialalnosc Stowarzyszenie rozpoczelo od uporzadkowania zaniedbanych i opuszczonych od lat winnic, okalajacych miasto od jego poludniowo-wschodniej strony.
Zajeto sie na poczatku tak zwanym "Mlynskim Wzgorzem'', oddalonym od granic miasta okolo trzy kilometry na poludniowy wschod. Porosniete dziko pleniacym sie winem, stanowilo najwyzszy punkt topograficzny wokol Zielonej Gory. Stowarzyszenie wykupilo od wlascicieli tego gruntu, niejakich Heineckow, prawa wlasnosci i postanowilo na naturalnym plateau, na szczycie wzgorza, wybudowac restauracje-winiarnie z wieza widokowa. Ogloszono konkurs na nazwe wzniesienia. Wsrod wielu propozycji zwyciezyla nazwa ``Wzgorze Zielonogorskie''. Projekt budowli opracowal architekt powiatowy doktor Gersdorf. Prace nad realizacja projektu rozpoczely sie wiosna 1859 roku. Koszty budowy w calosci sfinansowano ze srodkow Stowarzyszenia.
10 marca 1860 roku nastapilo otwarcie tej oryginalnej w swojej architekturze budowli. Od samego poczatku w tradycji miejskiej zafunkcjonowala nazwa "rondel z maczuga'' (Keulenrondell). Prowadzenie gastronomii w "rondlu'' powierzono restauratorowi i browarnikowi zielonogorskiemu Augustowi Pallowi, ktory dbal nie tylko o piekne widoki z tarasu wiezy "rondla'', ale takze o wysmienite jedzenie i wyborne trunki, ze slynnym zielonogorskim "cienkuszem'' na czele. W celu uatrakcyjnienia funkcji obiektu, syn Fryderyka Foerstera, prof. dr Wilhelm Foerster, dyrektor berlinskiego obserwatorium astronomicznego, zaproponowal "Stowarzyszeniu Milosnikow Rozwoju Zielonej Gory'' organizowanie pokazow sklepienia niebieskiego za pomoca nowoczesnego sprzetu optycznego. Miejsce do tego rodzaju pokazow bylo idealne. Organizacja i wyposazeniem tego pierwszego w Zielonej Gorze "obserwatorium astronomicznego'' zajelo sie kierowane przez prof. Foerstera berlinskie obserwatorium.
Idea znalazla poklask i od pazdziernika 1887 roku nieprzerwanie do wybuchu pierwszej wojny swiatowej odbywaly sie na szczycie "maczugi'', raz w tygodniu, naturalnie w zaleznosci od pogody, pokazy "firmamentu'' nad Zielona Gora. W styczniu 1889 roku zielonogorskie "obserwatorium astronomiczne'' goscilo znanego norweskiego astronoma i matematyka doktora Sophusa Trombolta, z Uniwersytetu w Bergen. Doktor Trombolt przybyl do Zielonej Gory na zaproszenie profesora Foerstera z cyklem odczytow na temat zorzy polarnej i magnetyzmu ziemskiego. Pierwszy wyklad dr Trombolt wyglosil w auli gimnazjum miejskiego im. Fryderyka Wilhelma. Kolejne wyklady mialy miejsce w Resursie Kupieckiej i w "Rondlu z maczuga'' na Wzgorzach Zielonogorskich'', obecnego Centrum Astronomii im. J. Keplera. W latach dwudziestych i trzydziestych naszego stulecia "rondel'' wrocil do swojej pierwotnej funkcji i wkrotce stal sie popularna "knajpa'', jakich wiele bylo w miescie. Z chwila wybuchu wojny obiekt przejety zostal przez sluzby wojskowe na punkt obserwacyjny obrony przeciwlotniczej. A potem pojawila sie nazwa "Wieza Braniborska''. Losy tego obiektu w nowszych czasach sa powszechnie znane. Roznie z nim bywalo. I gastronomia, i biura, i pustostan. Zmienilo sie takze otoczenie.
Opracowano na podstawie materialow archiwalnych przechowywanych w Archiwum Panstwowym w Starym Kisielinie.
Materiały pochodzą z serwisów internetowych:
http://www.ziemialubuska.pl/1861,1821,,.html
http://pl.wikipedia.org/wiki/Zabytki_Zielonej_G%C3%B3ry
http://turystyka.dlastudenta.pl/miejscowosc/Zielona_Gora/Ciekawe_miejsca/0faf-3-6.html
http://ptma-zielonagora.astronomia.pl/hist_wb.html
http://static.panoramio.com
Nazwa Zielonej Góry pochodzi od wzgórza porośniętego niegdyś bujną roślinnością, u podnóży którego powstała osada rolnicza. Obecnie na owym wzgórzu znajduje się Park Winny z symboliczną już uprawą winorośli oraz budynek Palmiarni. Także teraz nazwa miasta doskonale oddaje charakter Zielonej Góry. Prawie wszystkie zewnętrzne osiedla otoczone są terenami leśnymi o pagórkowatym ukształtowaniu. W obrębie samego miasta również znajduje się wiele zieleni - ponad 260 gatunków drzew i krzewów, w tym 81 pomników przyrody. Imponujące wrażenie robi m.in. 800-letni cis na ul. Kopernika. Ogółem w mieście jest 5 parków i 3 zieleńce. Najpospolitszym gatunkiem w lasach otaczających Zieloną Górę jest sosna zwyczajna. Mniej znaną ciekawostką jest fakt, że badania grupy naukowców pod koniec XX wieku wykazały, iż Zielona Góra jest miastem srok. Liczba 715 par wylęgowych (31 par/km2) oznacza najprawdopodobniej największą na świecie liczebność populacji srok w mieście, a badane były także takie ośrodki jak Sheffield, Manchester, Dublin i Berlin. Populacja zielonogórska srok jest stara, bo obserwowana już od 1920 roku.
Zielonogórska konkatedra
Herb miasta Zielona Góra
Zielonogórska konkatedra jest najstarszym zachowanym zabytkiem w mieście. Budowę kościoła parafialnego rozpoczęto w 1272 roku, a w 1294 roku konsekrowano wybierając za patronkę Św. Jadwigę Śląską, żonę Henryka I Brodatego.
Na przełomie XIV i XV wieku w miejscu pierwszego kościoła powstała trójnawowa budowla halowa na planie prostokąta, z ostrołukowymi wysokimi oknami oraz otworami wejściowymi. Gotycki kościół nie posiadał wieży, powstała ona dopiero najprawdopodobniej w XVI wieku.
Na przestrzeni wieków kościół ulegał wielokrotnym przebudowom i odbudowom po pożarach. Ostateczny kształt budowli nadano w 1832 roku poprzez podwyższenie wieży. Ta klasycystyczna wieża, niski i rozczłonkowany dach, zmieniony korpus okien oraz przystawki z pulpitowymi dachami zatarły niestety gotycki charakter kościoła, który da się jeszcze zaobserwować na ceglanym wątku elewacji, przyporach oraz ostrołukowym kształcie portali i niektórych okien. Wewnątrz zachowały się gotyckie arkady międzynawowe, łuk tęczowy i sklepienia bocznych pomieszczeń.
Wewnątrz zobaczyć można zabytkowe elementy wyposażenia: rzeźby Św. Jadwigi i Anny Samotrzeć, rysunek przedstawiający świątynię Grobu Bożego w Jerozolimie z początku XVI wieku, neogotycka XIX-wieczna ambona, ołtarze, drewniany chór z 1672 roku oraz liczne płyty nagrobne. Wystrój świątyni uzupełnia ozdobna kompozycja barokowego prospektu z zamontowanymi w 1912 roku organami pneumatycznymi. XX-wieczne elementy wyposażenia to witraże nawiązujące stylem do gotyku i ołtarz główny - tryptyk przedstawiający Tajemnice Różańca Św.
Przed kościołem stoi barokowa figura Św. Jana Nepomucena, a naprzeciw znajduje się dawna szkoła katolicka (obecnie plebania). Murowany budynek szkoły powstał w XVII wieku, a obecny kształt nadano mu w XIX wieku. Nieopodal stoją XIX-wieczne budynki plebani i wikarówki. Do początku XVIII wieku przy Św. Jadwidze funkcjonował cmentarz, na którym grzebano darczyńców kościoła. 7 czerwca 1992 roku kościół parafialny Św. Jadwigi został podniesiony do godności konkatedry.
Kościół ufundowany w II poł. XIII w. przez księcia Konrada I głogowskiego poświęcony św. Jadwidze (skądinąd babce fundatora), ukończony w 1294 przez Henryka Głogowczyka, syna Konrada; sam fundator został pochowany w obrębie świątyni. Kościół ten jest najstarszym zachowanym zabytkiem w mieście.
Po pożarze, który strawił kościół w 1419, powstała ceglana konstrukcja widocznej do dziś halowej bryły kościoła. Zachowane do dziś elementy gotyckie widoczne są w elewacji, w przyporach, w południowym portalu i niektórych oknach z ich ostrołukowym kształtem, a także wewnątrz, gdzie widoczne są gotyckie arkady międzynawowe, łuk tęczowy i portale.
Kościół płonął jeszcze kilkakrotnie, m.in. w wielkim pożarze miasta w 1582 (spłonął wówczas także kościół św. Jana), a także w 1627 i 1651. Po tym ostatnim, bardzo dotkliwym, kościół odbudowywano ćwierć wieku. W tym czasie m.in. mniejsze, półkoliste okna kościoła zastąpiły dotychczasowe gotyckie. W 1776 roku zawaliła się pękająca od dawna wieża kościoła. Wraz z nią runęły fragmenty ścian prezbiterium oraz nawy północnej, a także przęsła sklepień. Po tej katastrofie dach budowli zyskał widoczny dziś kształt – niski i rozczłonkowany – zakłócający proporcje budowli. Klasycystyczna, czterokondygnacyjna, zwieńczona tarasem i kopułą wieża z 1832 roku dopełnia współczesnego obrazu kościoła. Barokowa empora
Książęta głogowsko-żagańscy patronowali głównemu kościołowi parafialnemu Zielonej Góry aż do roku 1427, kiedy książę Henryk IX przekazał farę żagańskiemu konwentowi augustiańskiemu. Kiedy ostatni z augustiańskich proboszczów Zielonej Góry, Paweł Lenberg, przeszedł na luteranizm, kościół przejęli w 1544 protestanci. Zmienne losy wojny trzydziestoletniej w I poł. XVII w. skutkowały w Zielonej Górze zmiennymi losami tak kościoła św. Jadwigi, jak i sporami wokół prawa korzystania z cmentarza przy ewangelickim kościele św. Trójcy. Trzy lata po zawarciu pokoju westfalskiego, w 1651, ostatni pastor ewangelicki opuścił Zieloną Górę i oba kościoły przeszły w posiadanie katolików.
W wyposażeniu kościoła św. Jadwigi zachował się barokowy chór z malowanymi przedstawieniami świętych z XVII w. i renesansowa kuta krata przy wejściu do Kaplicy Oliwnej.
Stary Rynek z kamieniczkami
Stary Rynek - ma kształt prostokąta i ukształtował się już w XIV wieku. W latach 50. XX wieku po Starym Rynku jeździły pojazdy. Ograniczono jednak a potem wyeliminowano wszelki ruch mechaniczny w latach 60. Przekształcając Rynek w strefę pieszą. Godne uwagi są piękne kamienice, które odzyskują swój urok dzięki miejskiemu programowi rewitalizacji starówki. Na rynku mają swoją siedzibę liczne towarzystwa, salony odzieżowe, Delikatesy, a także zakład fryzjerski. Miejsce to upodobały sobie kwiaciarki zielonogórskie. Latem okoliczne restauracje wystawiają tam swoje ogródki piwne.
Plac Bohaterów Westerplatte
Plac Bohaterów Westerplatte powstał w 1894 roku jako Kaiser Wilhelm Platz, z ustawionym na środku trzymetrowym pomnikiem niemieckiego cesarza Wilhelma I. Pomnik ten przeznaczony został, na cele wojenne w 1917 roku, a po wojnie puste miejsce uzupełniono pomnikiem Hindenburga. W 1945 roku odsłonięto na Placu pomnik Wdzięczności żołnierzom radzieckim. Od 1947 roku Plac służył również jako cmentarz, na którym pochowano 209 żołnierzy radzieckich poległych na terenie powiatu zielonogórskiego. W 1953 roku nekropolię zlikwidowano przenosząc ekshumowane zwłoki na cmentarz wojskowy do Gorzowa Wielkopolskiego.
Pomnik Bohaterów
II Wojny Światowej
W roku 1965 na miejscu poprzedniego pomnika odsłonięto nowy, wykonany z piaskowca – obelisk braterstwa broni wg projektu Anny Krzemińskiej.
W latach dziewięćdziesiątych XX wieku pomnik poświęcono Bohaterom II Wojny Światowej.
Obecnie Plac jest tradycyjnym miejscem spotkań zielonogórskiej młodzieży, okazjonalnie przeradza się w targ kwiatowy a także stanowi miejsce zadumy nad przeszłością.
Nowy projekt fontanny zachwyca grą światła na tle tańczących strumieni wody a w pobliżu placu natknąć sie można na kilka ciekawych okazów drzew np. ponad 300 letni dąb węgierski.
Materiały pochodzą z serwisów internetowych:
http://www.ziemialubuska.pl/1861,1821,,.html
http://pl.wikipedia.org/wiki/Zabytki_Zielonej_G%C3%B3ry
http://turystyka.dlastudenta.pl/miejscowosc/Zielona_Gora/Ciekawe_miejsca/0faf-3-6.html
http://ptma-zielonagora.astronomia.pl/hist_wb.html
Zielonogórska konkatedra
Herb miasta Zielona Góra
Zielonogórska konkatedra jest najstarszym zachowanym zabytkiem w mieście. Budowę kościoła parafialnego rozpoczęto w 1272 roku, a w 1294 roku konsekrowano wybierając za patronkę Św. Jadwigę Śląską, żonę Henryka I Brodatego.
Na przełomie XIV i XV wieku w miejscu pierwszego kościoła powstała trójnawowa budowla halowa na planie prostokąta, z ostrołukowymi wysokimi oknami oraz otworami wejściowymi. Gotycki kościół nie posiadał wieży, powstała ona dopiero najprawdopodobniej w XVI wieku.
Na przestrzeni wieków kościół ulegał wielokrotnym przebudowom i odbudowom po pożarach. Ostateczny kształt budowli nadano w 1832 roku poprzez podwyższenie wieży. Ta klasycystyczna wieża, niski i rozczłonkowany dach, zmieniony korpus okien oraz przystawki z pulpitowymi dachami zatarły niestety gotycki charakter kościoła, który da się jeszcze zaobserwować na ceglanym wątku elewacji, przyporach oraz ostrołukowym kształcie portali i niektórych okien. Wewnątrz zachowały się gotyckie arkady międzynawowe, łuk tęczowy i sklepienia bocznych pomieszczeń.
Wewnątrz zobaczyć można zabytkowe elementy wyposażenia: rzeźby Św. Jadwigi i Anny Samotrzeć, rysunek przedstawiający świątynię Grobu Bożego w Jerozolimie z początku XVI wieku, neogotycka XIX-wieczna ambona, ołtarze, drewniany chór z 1672 roku oraz liczne płyty nagrobne. Wystrój świątyni uzupełnia ozdobna kompozycja barokowego prospektu z zamontowanymi w 1912 roku organami pneumatycznymi. XX-wieczne elementy wyposażenia to witraże nawiązujące stylem do gotyku i ołtarz główny - tryptyk przedstawiający Tajemnice Różańca Św.
Przed kościołem stoi barokowa figura Św. Jana Nepomucena, a naprzeciw znajduje się dawna szkoła katolicka (obecnie plebania). Murowany budynek szkoły powstał w XVII wieku, a obecny kształt nadano mu w XIX wieku. Nieopodal stoją XIX-wieczne budynki plebani i wikarówki. Do początku XVIII wieku przy Św. Jadwidze funkcjonował cmentarz, na którym grzebano darczyńców kościoła. 7 czerwca 1992 roku kościół parafialny Św. Jadwigi został podniesiony do godności konkatedry.
Kościół ufundowany w II poł. XIII w. przez księcia Konrada I głogowskiego poświęcony św. Jadwidze (skądinąd babce fundatora), ukończony w 1294 przez Henryka Głogowczyka, syna Konrada; sam fundator został pochowany w obrębie świątyni. Kościół ten jest najstarszym zachowanym zabytkiem w mieście.
Po pożarze, który strawił kościół w 1419, powstała ceglana konstrukcja widocznej do dziś halowej bryły kościoła. Zachowane do dziś elementy gotyckie widoczne są w elewacji, w przyporach, w południowym portalu i niektórych oknach z ich ostrołukowym kształtem, a także wewnątrz, gdzie widoczne są gotyckie arkady międzynawowe, łuk tęczowy i portale.
Kościół płonął jeszcze kilkakrotnie, m.in. w wielkim pożarze miasta w 1582 (spłonął wówczas także kościół św. Jana), a także w 1627 i 1651. Po tym ostatnim, bardzo dotkliwym, kościół odbudowywano ćwierć wieku. W tym czasie m.in. mniejsze, półkoliste okna kościoła zastąpiły dotychczasowe gotyckie. W 1776 roku zawaliła się pękająca od dawna wieża kościoła. Wraz z nią runęły fragmenty ścian prezbiterium oraz nawy północnej, a także przęsła sklepień. Po tej katastrofie dach budowli zyskał widoczny dziś kształt – niski i rozczłonkowany – zakłócający proporcje budowli. Klasycystyczna, czterokondygnacyjna, zwieńczona tarasem i kopułą wieża z 1832 roku dopełnia współczesnego obrazu kościoła. Barokowa empora
Książęta głogowsko-żagańscy patronowali głównemu kościołowi parafialnemu Zielonej Góry aż do roku 1427, kiedy książę Henryk IX przekazał farę żagańskiemu konwentowi augustiańskiemu. Kiedy ostatni z augustiańskich proboszczów Zielonej Góry, Paweł Lenberg, przeszedł na luteranizm, kościół przejęli w 1544 protestanci. Zmienne losy wojny trzydziestoletniej w I poł. XVII w. skutkowały w Zielonej Górze zmiennymi losami tak kościoła św. Jadwigi, jak i sporami wokół prawa korzystania z cmentarza przy ewangelickim kościele św. Trójcy. Trzy lata po zawarciu pokoju westfalskiego, w 1651, ostatni pastor ewangelicki opuścił Zieloną Górę i oba kościoły przeszły w posiadanie katolików.
W wyposażeniu kościoła św. Jadwigi zachował się barokowy chór z malowanymi przedstawieniami świętych z XVII w. i renesansowa kuta krata przy wejściu do Kaplicy Oliwnej.
Stary Rynek z kamieniczkami
Stary Rynek - ma kształt prostokąta i ukształtował się już w XIV wieku. W latach 50. XX wieku po Starym Rynku jeździły pojazdy. Ograniczono jednak a potem wyeliminowano wszelki ruch mechaniczny w latach 60. Przekształcając Rynek w strefę pieszą. Godne uwagi są piękne kamienice, które odzyskują swój urok dzięki miejskiemu programowi rewitalizacji starówki. Na rynku mają swoją siedzibę liczne towarzystwa, salony odzieżowe, Delikatesy, a także zakład fryzjerski. Miejsce to upodobały sobie kwiaciarki zielonogórskie. Latem okoliczne restauracje wystawiają tam swoje ogródki piwne.
Plac Bohaterów Westerplatte
Plac Bohaterów Westerplatte powstał w 1894 roku jako Kaiser Wilhelm Platz, z ustawionym na środku trzymetrowym pomnikiem niemieckiego cesarza Wilhelma I. Pomnik ten przeznaczony został, na cele wojenne w 1917 roku, a po wojnie puste miejsce uzupełniono pomnikiem Hindenburga. W 1945 roku odsłonięto na Placu pomnik Wdzięczności żołnierzom radzieckim. Od 1947 roku Plac służył również jako cmentarz, na którym pochowano 209 żołnierzy radzieckich poległych na terenie powiatu zielonogórskiego. W 1953 roku nekropolię zlikwidowano przenosząc ekshumowane zwłoki na cmentarz wojskowy do Gorzowa Wielkopolskiego.
Pomnik Bohaterów
II Wojny Światowej
W roku 1965 na miejscu poprzedniego pomnika odsłonięto nowy, wykonany z piaskowca – obelisk braterstwa broni wg projektu Anny Krzemińskiej.
W latach dziewięćdziesiątych XX wieku pomnik poświęcono Bohaterom II Wojny Światowej.
Obecnie Plac jest tradycyjnym miejscem spotkań zielonogórskiej młodzieży, okazjonalnie przeradza się w targ kwiatowy a także stanowi miejsce zadumy nad przeszłością.
Nowy projekt fontanny zachwyca grą światła na tle tańczących strumieni wody a w pobliżu placu natknąć sie można na kilka ciekawych okazów drzew np. ponad 300 letni dąb węgierski.
Materiały pochodzą z serwisów internetowych:
http://www.ziemialubuska.pl/1861,1821,,.html
http://pl.wikipedia.org/wiki/Zabytki_Zielonej_G%C3%B3ry
http://turystyka.dlastudenta.pl/miejscowosc/Zielona_Gora/Ciekawe_miejsca/0faf-3-6.html
http://ptma-zielonagora.astronomia.pl/hist_wb.html
15 listopada, 2009
Sprawozdanie:
Klasa IV a zgromadziła już bardzo dużą ilość materiałów np. „Zielona Góra w starych kronikach filmowych” (wiele ciekawych filmów jak „Winobranie”, „Swiat kina”, „Muzyka i kosmos”), filmy „skarby Zielonej Góry” oraz „Eddy in Zielona Góra”. Ada Stefankiewicz przygotowała krótką prezentację o swoim rodzinnym mieście, którą włączymy do blogu. Jedynym problemem jest w tej chwili segregacja materiału i wyjaśnienie zagadnien związanych z prawami autorskimi.
A.P.
Klasa IV a zgromadziła już bardzo dużą ilość materiałów np. „Zielona Góra w starych kronikach filmowych” (wiele ciekawych filmów jak „Winobranie”, „Swiat kina”, „Muzyka i kosmos”), filmy „skarby Zielonej Góry” oraz „Eddy in Zielona Góra”. Ada Stefankiewicz przygotowała krótką prezentację o swoim rodzinnym mieście, którą włączymy do blogu. Jedynym problemem jest w tej chwili segregacja materiału i wyjaśnienie zagadnien związanych z prawami autorskimi.
A.P.
08 listopada, 2009
18 października, 2009
Subskrybuj:
Posty (Atom)
